Önemli taşların kökeni, yeryüzü çekirdeğinin sürekli hareket halindeki ve daima dış yüzeye ulaşmaya çalışan erimiş magmasına ve burada ısı ve basınca maruz kalmasına dayanmaktadır. Bu kızgın kütlenin bir kısmı volkanik faaliyet ve lav akışı meydana getirir. Magma, çoğunlukla gezegenin alt tabakasındaki yeraltı çatlaklarına akar. Erimiş kaya ve mineraller kütlesine, kaynayan sular, buhar ve gazlar da eşlik eder. Gazlar soğurken yarıklarda biriken birçok mineralle birleşerek, kristalleri ve değerli taşları meydana getirir.
Oluşum ve gelişimlerini milyonlarca yılda tamamlayan bu değerli taşlar, sürekli olarak içlerine, güçlü elektromanyetik enerji depolarlar. İşte insanları olumlu yönde etkileyen kuvvet, taşların içindeki mineral yapılarıyla birleşmiş olan bu elektromanyetik güçtür.
Taşlar dıştan içe doğru büyürler. Taşın oluşumu, bütünüyle kendi çevresine bağlıdır. Bitkiler, hayvanlar ve insanların beslenirken, gelişmelerini sağlayacak gıdaları almada bir seçim yapma olanakları vardır. Ancak taşlar bütünüyle kendi çevrelerinde, içinde bulundukları ortamda kendilerine sunulan imkânlara bağlı olarak büyürler.
Taşın durumu bitki, hayvan ve insanlardan farklıdır. Çevresindeki mineral, basınç, ısı ve kimyasal ortama (asit ya da baz) göre şekillenir. Çevre koşullarındaki en ufak bir değişiklik, bir mineralin büyümesini, durmasını, değişmesini hatta yeni bir türün oluşmasını bile sağlayabilir. Bu öyle ileri gidebilir ki, aynı mineral bulunduğu değişik yerlerde değişik özellikler gösterebilir.
